Od rana w Lublinie trwa relokacja osób uchodźczych z Ukrainy z największego i najdłużej istniejącego miejsca zbiorowego zakwaterowania. Jesteśmy na miejscu. Pomagamy w pakowaniu i noszeniu rzeczy. Rozmawiamy, wspieramy emocjonalnie osoby uchodźcze.
Przez ponad dwa i pół roku nasz zespół wolontariuszy/ek i pracownic/ków był tu obecny każdego dnia. Organizowaliśmy pomoc rzeczową, zajęcia wspierające edukację dzieci, kursy językowe dla dorosłych, dbaliśmy o dobrostan psychiczny, asystowaliśmy przy załatwianiu spraw administracyjnych i medycznych, mediowaliśmy konflikty, a otwierając baobab, zachęcaliśmy do podejmowania aktywności społecznych.
Staraliśmy się, aby nasza praca była komplementarna z zadaniami jednostek miasta. Współpraca z Miejskim Ośrodkiem Pomocy Rodzinie to dowód, jak skutecznie wykorzystywać samorządowe i pozarządowe zasoby w odpowiedzi na kryzys.
Nasze codzienne obserwacje i doświadczenia wykorzystywaliśmy w pracy rzeczniczej. Uczestnicząc w spotkaniach regionalnych i rządowych, staraliśmy się być głosem osób uchodźczych, aby kolejne rozwiązania maksymalnie uwzględniały ich potrzeby.
[Milena Kloczkowska:] Miejsca zbiorowego zakwaterowania powstały w odpowiedzi na bardzo dużą liczbę osób, które w tym samym czasie uciekły do Polski. Pomyślnie jako czasowe schronienie stały się, podobnie jak inne tego typu miejsca w Europie i nie tylko, stałym miejscem zamieszkania. Mimo, że ich standard i infrastruktura jest pomyślana jako dostarczenie dobrej jakości zamieszkania właśnie na krótki czas. Osoby uchodźcze, które z różnych powodów „utknęły” w miejscach zbiorowego zakwaterowania, często przywiązane do miejsca, nowych „sąsiadów”, pobliskiej szkoły podczas planowanej relokacji najbardziej potrzebują wiedzy, rozumienia sytuacji, poczucia wpływu i decyzyjności, których wojna i ucieczka najbardziej ich pozbawiły. I to staraliśmy się najbardziej im zapewnić podczas przygotowań do tej relokacji.
