Buciki przed gabinetem psychologicznym to jasny sygnał — trwa sesja terapeutyczna. Ale to także sygnał — trwa proces zdrowienia. Powolny. Spokojnie. Mamy czas. Jesteśmy tu dla was.

Dziś za tymi drzwiami trwa sesja z trzylatką z terenów okupowanych. Dwa lata spędziła w schronie w piwnicy. Na 15 minut dziennie wychodziła na dwór, na słońce, aby pobawić się w piaskownicy na podwórku, między bombardowaniami, alarmami przeciwlotniczymi, komunikatami o nadciągającym zagrożeniu. Bywa, że w czasie sesji psychologicznej ma ostre flashbacki z tamtego czasu.

Na sesje przychodzi także czterolatka, także z doświadczeniem dwóch lat w schronie, w półmroku i chłodzie. Ma kłopoty ze snem. Ją także nawiedzają obrazy z niedawnej przeszłości.

Takie dzieci, kiedy wreszcie wyjdą, wyjadą, trafią do bezpiecznego miejsca, kraju, nie potrafią się odnaleźć. Otwarta, duża przestrzeń miast, podwórek, przedszkoli, sklepów to dla nich nowy, nieznany świat. Trudno im się tu zaadoptować. Różnie reagują, czasem kompletnym wycofaniem, czasem agresją. Bywa, że niezrozumiane są wyrzucane z przeszkoli czy szkół za „złe” zachowanie. Bywa, że mediujemy wtedy, rzucając światło na to, co stoi za tym „złym” zachowaniem. Wiedząc, że każde dziecko ma swoje potrzeby, o których różnie komunikuje. Warto o te potrzeby pytać i zadbać.

Przypominamy, baobabowe psycholożki Anastazja i Bożena pracują z dziećmi do lat 12, Irena z nastolatkami. Przyjmują w Lublinie, ale uczestniczą także w cotygodniowych wyjazdach do miejsc zbiorowego zakwaterowania w regionie. Są także obecne podczas interwencji z udziałem małoletnich. I jak wszystkie nasze usługi także wsparcie psychologiczne jest udzielane nieodpłatnie.